ارائه و سخنرانی در روش تحقیق
سخنرانی، یکی از روشهای سنتی آموزش است که باوجود ارائه روشهای جدید و نوین یاددهی، همچنان از روشهای معمول ارائه اطلاعات هست و شواهد، نشانگر آن هستند که با استفاده از محتوا و سخنران خوب، میتوان برآیندهای مثبت، مستدل و مناسب را کسب نمود و هنوز بسیاری از صاحبنظران معتقدند چنانچه این روش به نحو مطلوب ارائه شود، مؤثر خواهد بود. اغلب اگر شنوندگان دریابند که گوینده درصدد القای مطلبی به آنان است، تأثیرپذیری کمتر میشود. در اینگونه موارد، بهتر است ناطق به نحوی گفتههای خود را آرایش دهد که بهطور غیرمستقیم، مطلب را انتقال دهد و گفتار، خودبهخود به «نتیجهگیری» منتهی شود، بیآنکه گوینده تصریح کند نتیجه گیری کلی که از این مبحث گرفته شده این است که گاهی شنوندگان یا بحث، بهگونهای است که نتیجهگیری و جمعبندی مطالب توسّط سخنران را میطلبد. در اینگونه موارد، خطیب باید از مجموعهی مباحث خود، به نحوی به پایان برسد که مستمعین، نتیجهی روشن و جمعبندی کاملی داشته باشند و بدانند که مطلب چه بود و چه شد. در این مقاله سعی شده تا ارائه و سخنرانی در روش تحقیق مورد بحث و بررسی قرار گیرد.
مقدمه
در اجرای برنامههای آموزشی، انتخاب روش آموزشی مناسب، یکی از مهمترین اقدامات در جریان طراحی آموزشی است (شبانی، ۱۹۹۵) زیرا یک یادگیری مؤثر، بیش از هر چیز، نتیجهای از یک یاددهی خوب است (بقایی، ۲۰۰۳). سخنرانی، یکی از روشهای سنتی آموزش است که باوجود ارائه روشهای جدید و نوین یاددهی، همچنان از روشهای معمول ارائه اطلاعات هست و شواهد، نشانگر آن هستند که با استفاده از محتوا و سخنران خوب، میتوان برآیندهای مثبت، مستدل و مناسب را کسب نمود و هنوز بسیاری از صاحبنظران معتقدند چنانچه این روش به نحو مطلوب ارائه شود، مؤثر خواهد بود (سلیمی و همکاران، ۲۰۰۷).
علمی ترویجی. فرمت: ورد صفحات: ۱۷