بررسی جایگاه انسان در دیوان ایرج میرزا و میرزاده عشقی
منبع: دارد
تعداد صفحات: ۱۷
شعر و ادبیات ما سند بارز وضعیت جامعه ماست، سند تناقض ها و گرفتاری ها، آزادی و محدودیت ها، سند دردها و درک های ما، سندیت ذهنی جامعه ماست و هر نوع نقدی بر آن به نوعی نقد «خویشتن» ماست. نگاه معرفت شناسانه با تامل در بافت های زیرین شعر، به درکی از بدنه جامعه زاینده شعر دست می یابدرویکرد تازه به درک حضور دیگری، و طرح مسائل انسانی و گرایش به ارزش های جمعی و فردی انسانی، یک نواندیشی تفکیک ناپذیر از شعر معاصر بودهاست. انسان در اشعار شاعران معاصر از جمله ایرج میرزا و میرزاده عشقی تحلیلی است از این رویکرد انسان گرایانه امروز در مقابل آفاق انسان دوستانه فرهنگ کهن. این تحقیق به تحلیل رویکرد آزاد اندیشانه این شاعران(ایرج میرزا و میرزاده عشقی) به انسان در شعرشان پرداخته است و به تصویری متفاوت از انسان آرمانی در شعر معاصر ایران رسیده است.